ସିଗାରେଟ

ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ତଳର କଥା ।

ଧୂ ଧୂ ଖରା ବେଳ। ବସ୍ ରେ ଝରକା ପାଖ ସିଟରେ ବସି ରାଜା ଭଳିଆ ଅନୁଭବ କରୁଥାଏ । ଦେହରେ ପବନ ନ ବାଜିଲେ କି ବସ୍ ଯାତ୍ରା ?
ପାଖ ସିଟରେ ବସିଥାନ୍ତି ଜଣେ ସମବୟସ୍କ ଯୁବକ । ଚେହେରା ଆମର ମିଶୁଥାଏ । ସମ୍ପର୍କ ଗଢିବା ସୂତ୍ରରେ ତାଙ୍କୁ ଅନେଇ ମୁରୁକି ହସି ଦେଇଥିଲି । ପକେଟରୁ ସିଗାରେଟ ଦୁଇଟି କାଢି ଗୋଟିଏ ତାଙ୍କୁ ବଢ଼େଇ ଦେଲି ।

– ନାଁ । ମୁଁ ସିଗାରେଟ ପିଏନି । ଥାଙ୍କ ୟୁ ।
– ଆରେ ବନ୍ଧୁ । ସିଗାରେଟ ଥରେ ପିଇଦେଲେ ଯାତ୍ରାଟା ସୁଗମ ଲାଗିବ । ନିଅନା…

ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ମନା କରୁଥିଲେ ବି ଶେଷରେ ସେ ମୋ କଥା ରଖିଥିଲେ ।

– ମୁକେଶ ! ପ୍ରଥମ ସିଗାରେଟ ଟିକେ ମୁଣ୍ଡ ବୁଲାଏ । ଚାଲ ଲସି ପିଇବା ।
– ଓ କେ ମନୋଜ ! ଚାଲ … ଲସି ମୋ ତରଫରୁ ।

ଶେଷରେ ଆମ ଗାଁ ବସ୍ ଷ୍ଟାଣ୍ଡ ରେ ଓଲ୍ହେଇ ଘରକୁ ଗଲୁ । ସେ ଆମ ଗାଁର ନୂଆ ଶିକ୍ଷକ ହୋଇ ଆସିଥିଲେ । ସିଗାରେଟ ଦିଆ-ନିଆରେ ଗଢିଉଠିଥିବା ସମ୍ପର୍କ ଘନିଷ୍ଠ ହୋଇ ଆସୁଥାଏ । ଆଜି ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କ ପାଇଁ ଜୀବନ ଦେବା ପାଇଁ ବି ପ୍ରସ୍ତୁତ ।

xxxxxxxxxxxxx

କିଛି ଦିନ ତଳେ ଖୁସି ଖବରଟେ ପାଇଲି । ମୁକେଶର ସ୍ତ୍ରୀ ଗର୍ଭବତୀ । ସହରରୁ ଫେରିଛନ୍ତି ଡାକ୍ତରଙ୍କୁ ଦେଖାଇ । ମିଠା ଖାଇବା ଆଳରେ ଦୌଡ଼ି ଗଲି ତା’ ଘରକୁ ।

କିନ୍ତୁ ଏ କ’ଣ !!!
ହାତରେ ମୁଣ୍ଡ ଦେଇ ଦୁହେଁ କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି ।

– କ’ଣ ହେଲା ଭାଉଜ ? ଶିଶୁଟି ଭଲ ନାହିଁ କି? ତୁମ ଦେହ ଭଲ ତ ???

ବାରମ୍ବାର ପ୍ରଶ୍ନ କଲା ପରେ ବି ସେମାନେ ନିରୁତ୍ତର ଥାଆନ୍ତି।

ଶେଷରେ ମୁକେଶ ପାଟି କରି କହିଲା ,” ତୋ’ ଭାଉଜ ର ଚେକଅପ ପରେ ମୁଁ ବି ଦେଖେଇଲି ଡାକ୍ତରଙ୍କୁ । ଆଉ….(ପାଟି ଖନୀ ମରିଯାଉଥାଏ) ମୋତେ ଲଙ୍ଗ୍ସ କ୍ୟାନ୍ସର ହୋଇ ଯାଇଛି।”

ଭାଉଜ ବି ପାଟି କରୁଥିଲେ ମୁକେଶ ଉପରେ : କେତେଥର କହିଥିଲି ସିଗାରେଟ ପିଅନି । ମୋ’ କଥା କେବେ ଶୁଣୁ ନଥିଲ ।”

ସେମାନଙ୍କ କ୍ରନ୍ଦନରେ ଘରଟି ଫାଟି ପଡୁଥାଏ । ବନ୍ଧୁତ୍ୱର କାଠଗଡ଼ାରେ ହତ୍ୟାକାରୀ ରୂପେ ଛିଡା ହୋଇଥାଏ ନୀରବ ,ନିଶ୍ଚଳ ,ନିରୁତ୍ତର ମୁଁ ।

ମୋ ଲୁହର ଗଙ୍ଗାରେ ବୁଡି ଏ ପାପର ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ ଆଜି ବି କରୁଛି । ତଥାପି ନିଜକୁ କ୍ଷମା କରିପାରିନି…..